Na noite do 31 de outubro comezaba o aninovo celta.
Esa noite está relacionada moi directamente co mundo dos mortos.Ninguén podía saír do
pobo, pois as ánimas dos finados volvían
visitar ás súas familias e ás súas vellas casas para quentárense ao carón do
lume e comer dos alimentos que con agarimo lles tiñan preparados os parentes. Os celtas, esas noites, amontoaban as caveiras dos seus mortos (e tamén dos seus inimigos) e pintábanas. Esta tradición tivo repercusións na nosa cultura, así por exemplo nas encrucilladas dos camiños facíanse amontoamentos de pedras (chamados milladoiros) e tíñase o costume de depositar unha pedra e pedir un desexo. Existe un milladoiro no camiño de Santiago, que é famoso (ademais de estar preto de Santiago de Compostela), porque posúe unha gran cruz de ferro. O feito de depositar unha pedra alí é signo de que terás boa fortuna durante o que queda de viaxe.
Os celtas para afastar dos seus castros perigosas ánimas defuntas e
errantes adoitaban poñer no alto das muradas as caveiras iluminadas dos inimigos
mortos en campaña. De aquí vén a tradición europea de facer caliveras na
cortiza dos melóns, ou cabazos ou calabazotes. Ainda que dándolle nomes
diferentes: calacús
polas Rías Baixas, caveiras
de melón en Cedeira, calabazotes
en Ortigueira, colondros
en Ourense...etc
O Samaín é o antecedente
europeo do Halloween americano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
O teu comentario será revisado e publicado en breve.
Grazas pola túa participación.